miércoles, 16 de mayo de 2012
martes, 24 de abril de 2012
lunes, 23 de abril de 2012
miércoles, 18 de abril de 2012
lunes, 16 de abril de 2012
domingo, 15 de abril de 2012
sábado, 14 de abril de 2012
Video creativo: ¿Pesadelo ou realidade?
Iria Vázquez González
Beatriz Vázquez Sousa
Cristina Vicente Pérez
jueves, 29 de marzo de 2012
As consecuencias da seca
Estas dúas fotografías foron sacadas o 29 de marzo do 2012 na aldea de Rozavales, do concello de Manzaneda (Ourense). Estes dous obxectos pódense observar porque o río San Lázaro está baixo mínimos como consecuencia da gran seca pola que estamos pasando.
Anos anteriores estes e outros obxectos non se podían observar debido a que o caudal do río os cubría completamente. Este lixo estivo, en primeiro lugar, contaminando a agua que baixaba no caudal e, en segundo lugar, agora está perxudicando o solo. Debo mencionar que ademais de encontrar o neumático e o cubo tamén me encontrei con bolsas de plástico e outros moitos obxectos que están provocando tanto a degradación do solo como a contaminación da pouca auga que baixa no río.
Todas as persoas nos debemos de concienciar en que esta é unha acción moi perxudicial para o medio ambiente polo que debemos colaborar e todos xuntos evitar estas imaxes.
¿É esta a paisaxe que queremos?
As fotografías da presentación retratan paisaxes que poden ser observadas
desde a estrada que une Ourense con Castro de Beiro (6 km), paralela á coñecida
estrada da “costiña”. Concretamente, as imaxes foron tomadas o 28 de marzo do
2012 e, nun tramo de apenas 200 metros, achei unha gran cantidade de lixo
espallada polo monte, e virei a miña mirada cara outro lado, e atopeime coa
desoladora paisaxe do monte ardido: árbores e arbustos calcinados e, incluso, a
presenza, aínda, dun “tímido” fume.
É verdadeiramente desolador comprobar ata que punto pode chegar a
irresponsabilidade e a falta de conciencia medioambiental dos seres humanos.
Varios tramos do monte están convertidos en auténticos vertedoiros nos que se
poden observar todo tipo de aparellos e residuos: pezas de coches, caixas de
bebidas, latas, botellas de plástico e de vidro, sofás, lavadoras, restos de
mármore e azulexos dunha obra, ladrillos, bolsas de escaiola, bolsas de
plástico de lixo, neumáticos… E a carón deses “vertedoiros”, obsérvanse os tristes
resultados dos incendios, a maioría dos cales son provocados, directa ou
indirectamente, pola acción humana. Por outra parte, non é de estrañar que o
lume se estenda e propague con facilidade tendo en conta a gran cantidade de
lixo que hai no monte. Pero non nos podemos quedar só no claro e evidente
impacto visual e estético deses montes queimados. O seu impacto e repercusión
vai máis alá: destrución da biodiversidade,
aumento da desertificación, diminución da calidade das augas e da atmosfera…
É, sen dúbida, unha desoladora paisaxe que se atopa ben preto da nosa
cidade. Moitas veces, cando pensamos en
problemas medioambientais, cremos que é algo afastado de nós, moi global, ante
o cal non podemos facer nada… Aquí temos un claro exemplo de que si somos responsables
de ataques contra o medioambiente e de que si podemos levar a cabo accións
locais para previr ditas agresións.
Ogallá estas fotos nos fagan, cando menos,
reflexionar…
¿Qué podemos atopar nun monte?
Esta fotografía foi feita o pasado venres, 23 de Abril de 2012 na
localidade de Sande, pertencente ao concello de Cartelle, na provincia de
Ourense. A idea da fotografía comezou preguntándolle á miña familia se coñecían
algún lugar que estivese moi contaminado, ao que a miña avoa contestou: claro
que si, cando eu era nova a xente tiraba gran parte do lixo nun monte. Así que
decidín ir a ese lugar, pensando que quizais xa non habería nada, dende os
tempos da miña avoa… Pero ao chegar alí a sorpresa foi maiúscula. Parece ser
que non só nos tempos da miña avoa (quizais por ignorancia) a xente tiraba o
lixo ao monte, non, atopei bolsos, caixas de plástico, sacos, bolsas,
ladrillos, baldosas, caldeiros, zapatos… É certo que moitos poden ser daquela
época, pero moitos víanse que aínda foran tirados recentemente, e actualmente
non temos a “escusa” do descoñecemento, polo que me pregunto: ¿por qué a xente
segue facendo iso? A verdade e que non atopo unha resposta: resúltalles moito
máis laborioso levar o lixo ata o medio do monte ca depositalo no contenedor
que teñen ao lado da casa, sofren o risco de seren multados, modifican unha
paisaxe tan bonita como son os nosos montes, e o máis grave: atentan contra o
medio ambiente, pois as botellas de plástico tardan de 100 a 1000 anos en
descomporse, os zapatos arredor de 200 anos, as botellas de vidro 4000 anos, as
bolsas de plástico 150 anos… anos, anos e máis anos que van acabando co noso
planeta ano a ano. E sen planeta, ¿Qué futuro temos? A resposta e obvia:
NINGÚN. Isto é algo que a xente debe coñecer, porque na miña opinión se a xente soubese as graves consecuencias de
tirar lixo no monte pensaríano dúas, tres ou mil veces antes de facelo. E,
¿Cómo conseguir que a xente saia da súa ignorancia e deixe de lado accións tan
prexudiciais tanto para o medio ambiente como para eles mesmos? Mediante a
educación. Ensinémoslles aos nenos que todos os seus actos teñen consecuencias
e que algunhas son moi graves, ensinémoslles a reciclar e reutilizar os
residuos, ¡¡¡ensinémoslles a querer o medio ambiente!!!
miércoles, 28 de marzo de 2012
jueves, 22 de marzo de 2012
Feliz Día Mundial da Auga a tod@s!!!
Hoxe, día 22 de
marzo, celébrase o Día da Auga en todo o mundo. Para orientarvos historicamente,
compre dicir que o Día Mundial da Auga foi establecido na Conferencia das
Nacións Unidas para o Medio Ambiente e Desenvolvemento na cumbre de Río de
Xaneiro do ano 1992.
Non é que só
teñamos que darlle importancia á auga este día, por dedicarllo especialmente a este
recurso. Este día o que lembra e conmemora é o uso responsable da auga por
parte de todos, pois é un ben imprescindible para a vida. Concretamente, neste
ano, o Día Mundial da Auga ten como lema ”Auga e Seguridade Alimentaria”, tema que
será tratado en tres eventos internacionais destacados: no Foro Mundial da
Auga, no Día Mundial da Auga e na Semana Mundial da Auga. Nestes eventos
abordaranse as relacións entre a auga e a produción de alimentos, así como a
forma de alimentar unha poboación mundial en crecemento dentro dos límites dos
nosos recursos hídricos.
Agora déixovos
un vídeo elaborado pola ONU e a FAO para explicar a relación entre a auga e os
alimentos. Lembrade que a auga é necesaria para a vida e, agora máis que nunca,
coas alteracións climatolóxicas que estamos a vivir, é fundamental que a
empreguemos con responsabilidade.
miércoles, 21 de marzo de 2012
¡Hoxe o noso blog está de celebración!
A pesar de que todos os días deberíamos ser conscientes da importancia de coidar un recurso tan importante no noso planeta como é a auga, hoxe é o día elixido para conmemorar o DIA DA AUGA.
E para facervos reflexionar unha vez máis déixovos o seguinte vídeo no que se suceden imaxes que seguro que vos impactan e vos fan darvos conta da importancia deste ben.
Outro vídeo que pareceu tamén moi interesante foi este, narrado por nenos que con bonecos de plastilina e debuxos nos ensinan os usos da agua no noso día a día e nos conciencian do problema da agua e das medidas precisas para evitar malgastala.
Finalmente déixovos cunha frase de O.Masio:
"Sólo cuando hayas cortado el último árbol, sólo cuando hayas contaminado el último río, sólo cuando hayas pescado el último pez, sabrás que el dinero no se puede comer".
¡Feliz día da auga a tod@s!
domingo, 4 de marzo de 2012
sábado, 3 de marzo de 2012
martes, 28 de febrero de 2012
¿Decrecemento? Eu prefiro chamarlle crecemento como persoas felices…
lunes, 27 de febrero de 2012
¿O remedio o hiperconsumismo é o decrecemento?
Despois de ver a conferencia sobre o decrecemento de Carlos Taibo debo dicir que nos países ricos hai que diminuír a produción e o consumo, xa que vivimos por encima de nosas posibilidades, danando constantemente o medio ambiente e esgotando os recursos naturais.
Un aspecto importante é que nos países desenvoltos, a pesar de poder satisfacer todas as súas necesidades, non conta con persoas totalmente felices. Esta xente infeliz cae sempre na tentación de mercar a causa da publicidade que lles incita constantemente a ter produtos que en realidade non necesitan, chegando así o hipersonsumismo. Debido a isto malgastamos sen ser conscientes das repercusións que isto pode levar ao medio ambiente. Pero iso soe ser irrelevante, xa que ninguén se para a recapacitar nas consecuencias que causa o feito de mercar por mercar.
En cambio,nos países subdesenvoltos nas que as súas necesidades son mínimas, comparadas cas nosas, son máis felices, confórmanse con pouco, e non necesitan a metade das cousas que outras persoas precisan para ser felices.
Finalmente, debo dicir que debemos ser conscientes de que para cubrir as nosas necesidades no futuro, debemos deixar o hiperconsumo a un lado, e respectar todo aquilo que máis adiante necesitaremos. Para isto debémonos concenciar e deixar de ser egoístas, xa que non pensamos nos recursos que estamos malgastando sen ningunha necesidade.
É viable o decrecemento?
Unha vez observada a conferencia de Carlos Taibo
sobre o decrecemento podo dicir que os partidos políticos extremistas non son bos para gobernar o noso mundo, xa que estes so pensan
nos seus beneficios e non se paran a observar as consecuencias negativas que
están provocando.
Carlos Taibo ten
razón can di que as persoas que viven nos países desenvoltos nunca están
conformes co que teñen. Hoxe por hoxe, na maior parte do planeta ten prioridade
o concepto de malgastar, o que nos dirixe ao hiperconsumo e a degradación do
medio ambiente. Na actualidade vivimos nunha sociedade de envexa xa que nunca
estamos conformes co que temos e seguimos pedindo máis.
África, entre
outros países subdesarrollados, son un claro exemplo de sociedade no que
aprenden a sobrevivir cun mínimo de recursos. Estas persoas pasan moitas
necesidades pero aínda así son felices co pouco que teñen. Todo o contrario ocorre
no resto do mundo, porque no momento en que falta algo, aínda que non sexa de
primeira necesidade, xa non sabemos que facer para conseguilo. Debemos ter en
conta que o que está pasando hoxe en África tamén pasou aquí non hai moitos
anos. Estas persoas consideráronse moi felices e din que agora a felicidade non
existe porque non sabemos sobrevivir sen cousas que non eran necesarias.
Dende o meu punto
de vista, penso que deberíamos de concienciar a todos de que vivir nunha
sociedade de hiperconsumo é un erro xa que para producir os obxectos
necesitamos materiais que no futuro se esgotaran.
domingo, 26 de febrero de 2012
¿Crecemento = felicidade?
Gustaríame comezar este post cunha das frases enunciadas por Carlos Taibo
na súa conferencia na que afirma que “o desenvolvemento non mellorou o mundo
nin a felicidade dos cidadáns. Ao contrario, o hiperconsumo é un indicador de infelicidade”.
Paréceme este un gran argumento para frear o desproporcionado crecemento na
actualidade, pois a meta do ser humano debe ser a felicidade e se o crecemento
non nos axuda a ela, ¿entón para que serve? Para esgotar os recursos dos que
dispomos, para xerar problemas ambientais, para multiplicar os residuos que
xeramos no noso día a día… ¿E isto danos felicidade? Unha vez máis a resposta é
non. Entón, ¿por qué non cambiar este modelo inútil e prexudicial tanto para
nós coma para o medio ambiente? A solución que propón Carlos Taibo é, a pesar
de existiren na miña opinión outras mellores coma o crecemento sostible,
aceptable: freemos o crecemento desorbitado e apostemos por conseguir a
felicidade mediante o ocio creativo, o reparto do traballo e aspectos máis
amplos cos que obteremos unha gran gratificación como son o coidado do medio
ambiente e a garantía de que as futuras xeracións poderán ser felices no noso
planeta.
A continuación déixovos unha viñeta que recolle todo o afirmado neste post
e, na miña opinión, anímanos a reflexionar e a optar polo decrecemento, non só
polo noso ben, senón polo ben de todo o medio ambiente.
DECRECER: ¿UNHA ALTERNATIVA Á CRISE?
Só algúns valentes como o profesor Carlos Taibo difunden o decrecemento, pois non é un movemento moi estendido, pero eu véxoo como unha posible alternativa á crise económica e medioambiental. Penso no decrecemento como unha forma de escape, pero tamén como unha forma de vida que era normal ata hai pouco.
Coincido co profesor en que non todos deben decrecer: os pobres que habitan nos países máis desenvoltos e a cidadanía que reside en países pobres deben crecer. Así mesmo, o crecemento das sociedades máis desenvoltas non implica a felicidade das persoas, pois como na metáfora do pescador mexicano e do turista estadounidense, hai persoas que co pouco que teñen son felices. Como contraste, chamoume a atención a porcentaxe de infelicidade da poboación de EE.UU. pois aumentou nos últimos anos a pesar de vivir nun dos países máis avanzados do mundo en tecnoloxía, infraestruturas e recursos.
Por outro lado, o crecemento económico de países como EE.UU ou España, realízase a costa da explotación do medio ambiente e do esgotamento dos recursos, algúns dos cales non se recuperarán. O exemplo da alta velocidade pódese aplicar ao recente tren Ourense-Santiago: ¿alguén se parou a pensar o impacto ambiental que conlevou dar paso a este tren nas montañas galegas? Supón un avance en transporte, pero un claro retroceso na paisaxe galega. Os argumentos do profesor Taibo foron convincentes e penso que a moitos nos fixeron reflexionar, pois eu nunca analizara a sociedade dende a perspectiva do decrecemento.
miércoles, 22 de febrero de 2012
martes, 14 de febrero de 2012
¡SOS! ¡As brañas galegas reclaman a nosa atención!
Galicia descuida sus humedales
View more presentations from crisvipe.
Aquí vos
deixo un interesante vídeo relacionado coa noticia no que se fala do valor das
brañas, das accións humanas que están contribuíndo á súa degradación e
desaparición, as consecuencias para o noso planeta desta degradación das brañas
e posibles solucións.
“Todos dependemos del agua, cada uno de nosotros podemos
influir, todos somos responsables de proteger los humedales”.
lunes, 13 de febrero de 2012
Os ecoloxistas ven poucos os motivos polos que celebrar o décimo aniversario da aprobación do Catálogo de Zonas Húmedas. Hoxe en día, o único motivo polo que respiran máis tranquilos en canto a destrucción e desaparición dos humedales é que a gran crise que atravesa o país está provocando un descenso acusado da construcción de zonas urbanas.Ademais da construcción de vivendas, os outros factores de grande importancia son os vertidos de residuos sólidos, a falta de auga ou auga de mala calidade que contén fósforo procedente dos regadíos. Todos estes factores fan que os humedales desaparezcan pero tamén provocan grandes desastres tanto na flora como na fauna debido a contaminación da auga.
Dende o meu punto de vista, penso que o que hoxe está ocorrendo con moitos dos humedales de España e do mundo en xeral é unha acción salvaxe xa que ademais de desaparecer o humedal por completo nos mesmos estamos provocando que a flora e a fauna dun lugar determinado se acabe estinguindo. Todo isto fará que se produzca a ruptura da cadea alimenticia.
Finalmente, dicir que no momento en que se destrúe un humedal ninguén se quere facer cargo dos danos ocasionados no medio ambiente e pásanse a pelota dun lado a outro.
sábado, 4 de febrero de 2012
¿Evolucionamos ou involucionamos?
Hai uns 4.600 millóns de anos a codia da Terra
comezou a consolidarse e as erupcións dos volcáns empezaron a formar a
atmosfera, o vapor de auga e os océanos. Posteriormente, o progresivo arrefriamento
da auga e da atmosfera permitiu o nacemento da vida, cuxo inicio ten lugar no
mar en forma de bacterias e algas, das que derivamos todos os seres vivos que
habitamos hoxe o noso planeta tras un longo proceso de evolución biolóxica.
Polo tanto, parece claro que a auga deunos a vida e,
a súa vez, segue a facer posible esta. Sen auga non poderiamos vivir. De feito,
a xustificación á que sempre recorremos para explicar porque é posible a vida
no noso planeta é (ademais da temperatura media de 15 ºC, posible grazas a que
a Terra se encontra á distancia adecuado do Sol, e da presenza dunha atmosfera,
que evita que polo día se quente demasiado e que pola noite arrefríe) a presenza
de auga en estado líquido, que constitúe unha diferenza esencial respecto a
outros planetas.
Non obstante, e aínda que o ser humano distínguese
do resto dos seres vivos pola razón, o certo é que pouco ten de razoable que
levemos tanto e tanto tempo depositando e vertendo o noso lixo e os nosos
residuos na auga, provocando así a contaminación desta e, xa que logo, contribuíndo
á degradación dos ecosistemas naturais, esencias para manter a biodiversidade e
tamén o benestar humano. Parece contraditorio que atentemos contra un recurso
que hai 4.600 millóns de anos posibilitou a vida e que o segue a facer. Desde
logo, máis que razón, parece que nos movemos pola sen razón e semella que en
lugar de evolucionar, involucionamos.
viernes, 3 de febrero de 2012
Non me malgastes, podería ser a última.
Esta é unha
viñeta que debería de estar espallada por todo o planeta para así facerlle ver
a todas as persoas a gran cantidade de auga que se está desperdiciando cada vez
que unha persoa se ducha. Ademais desta reflexión, debemos de concieciarnos que
mentres nos países desenvolvidos se está malgastando a auga noutros puntos do
mundo é moi escasa ou nula. Por iso é labor de tod@s afrontar este problema de
maneira conxunta para que todos podamos gozar dese ben tan importante como é a
auga.
¿Chegaremos a ter que imaxinar a chuvia?
A pouca
importancia que lle prestamos a auga, un ben fundamental para a vida, é síntoma
do pouco coñecemento existente sobre a mesma. O feito é que non nos damos conta,
pero a contaminación do aire, do solo, da propia auga, a deforestación, o
cambio climático... todo está afectando a esta sustancia é, por conseguinte, a
todo o noso planeta. Nesta viñeta reflíctese como a tala indiscriminada de
árbores, xunto coa seca que se está a producir en determinadas zonas do mundo,
está a destruír a paisaxe natural de moitos lugares onde non só se perde a vida
das plantas, senón tamén a vida de especies animais, converténdose en zonas
onde os seres humanos teñen difícil a subsistencia. O cambio climático está
a modificar os climas de moitas zonas e os meteorólogos prevén un descenso
significativo das precipitacións totais anuais. ¿Chegaremos ao extremo de ter
que imaxinar a chuvia?
¡Deixa de ensuciarme!
Hoxe en día existen moitas persoas que tiran lixo ó mar sen ser conscientes de que é moi perigoso para os animais, barcos, bañistas... Se por un momento pensásemos na natureza ou na vida dos animais mariños, seguro que seriamos capaces de tirar os nosos residuos a colectores ou papeleiras. Pero realmente somos máis cómodos, preferimos tiralos onde sexa a cambio de non ter que movernos. Para que aprendamos a non ensuciar a auga, temos que ter sempre presente que esta contaminación tamén nos afecta, posto que formamos parte do medio ambiente, e si poñemos en perigo os nosos mares e océanos, nos tamén o estamos.
jueves, 2 de febrero de 2012
¿Consentiremos que sexa este o noso futuro?
Na actualidade buscamos a riqueza na roupa, en aparellos informáticos cada
vez máis complexos… Estamos tan acostumados a eses grandes luxos que nos
esquecemos dos “pequenos” luxos que fan posible o noso día a día: a auga, a luz
do sol, as árbores, etc. Deteñámonos un momento e pensemos: vivimos no Planeta
Azul, arredor do 70% do noso corpo é auga, bebemos cada día dous litros de auga…
¿Non será pois máis importante para nós unha gota de auga ca todo o ouro do
mundo? A resposta é rotunda: Si, porque sen auga non hai vida! Pois ben, co
estilo de vida da sociedade actual este recurso está escaseando e a solución
está ao alcance da nosa man: ducharnos en lugar de bañarnos, non deixar correr
a auga da billa mentres lavamos os dentes, poñer a lavadora chea… centos e
centos de pequenos xestos que axudarán a aforrar centos e centos de litros de
auga. A conclusión e sinxela: está so na nosa man evitar rematar coma o
protagonista da viñeta anterior!
Suscribirse a:
Entradas (Atom)